Ik las de onderstaande voetnoot van Arnon Grunberg en vroeg mij af: wanneer is falen je eigen schuld en wanneer een resultaat van pech hebben?
‘Inside Lleywn Davis (Arnon Grunberg in de Volkskrant, 11 januari ’14)
Inside Llewyn Davis van de gebroeders Coen gaat over een muzikant, Llewyn Davis, die het net niet gaat redden. Goed mogelijk dat deze Llewyn Davis, gespeeld door Oscar Isaac, het ook niet wíl redden, dat hij om wat voor reden dan ook heeft besloten ten onder te gaan.
Dat ten onder gaan klinkt dramatisch, maar de kracht van deze film is juist het gebrek aan drama. De catastrofes in het leven van Davis zijn alledaagse catastrofes, dat maakt Inside Llewyn Davis zo weemoedig.
Je kunt van mening zijn dat en muzikant in de periferie van de samenleving hoort te leven. Tegenwoordig verwachten wij echt dat iedereen een in maatschappelijke zin geslaagd leven leidt.
Wat als sommige mensen daar geen zin in hebben? wat als iemand geen behoefte heeft aan hulp?
Iedereen die gelooft in de helende kracht van de overheid en van empathie zou deze film even moeten zien.
Of je in maatschappelijke zin of als muzikant slaagt, heeft ook te maken met een dosis geluk of pech. Davis’ zelfdestructieve gedrag en onaangename karakter spelen ongetwijfeld een rol. Bij Rodriquez zal zijn naam parten hebben gespeeld in het uitblijven van succes in de VS. Een aanrader trouwens, de documentaire Searching for Sugar Man. Als je beide films hebt gezien concludeer je dat Rodiquez vanwege externe factoren niet heeft mogen shinen, en Davis zijn verlies aan zichzelf te danken heeft. Waar Rodriquez onterecht niet won, verloor Davis terecht. In een samenleving waarin we verwachten dat ‘iedereen een in maatschappelijke zin geslaagd leven leidt’, is het de mening van de kijker die onderstreept hoezeer die verwachting tot ons is doorgedrongen.
